Utworzony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 października 1954r. (Dz. U. Nr 4, poz. 25 z późn. zm.) do 1 stycznia 1999 r. w województwach bielskim i nowosądeckim – obecnie województwie małopolskim. Powierzchnia – 3391,55 ha. Wokół Parku wyznaczono otulinę o powierzchni 8437,00 ha.
W godle Parku znajduje się roślina – Okrzyn Jeleni (endemit). Działania na rzecz ochrony Babiej Góry sięgają połowy XIX w., kiedy to góra była masowo odwiedzana początkowo przez badaczy naukowych, a potem turystów. U schyłku ubiegłego wieku propagandę walorów przyrodniczych, krajobrazowych i turystycznych rozpoczął prof. Hugo Zapałowicz. Pierwszym orędownikiem ochrony przyrody w paśmie babiogórskim był krajoznawca Kazimierz Sosnowski. Głównym jednak inicjatorem utworzenia parku narodowego był geograf, turysta i miłośnik przyrody – kierownik schroniska polskiego na Markowych Szczawinach – Władysław Miodowicz. W marcu 1933r. uchwałą Polskiej Akademii Umiejętności, przy wsparciu grona wybitnych uczonych, jak: Walery Goetel, Stanisław Sokołowski i Władysław Szafer, powołano Park Narodowy na Babiej Górze o powierzchni 1061 ha, jednak bez żadnych sankcji ochronnych. Zatem dalej lasy Babiej Góry traktowano jako obiekt eksploatacyjny. Dochody z wyrębów długo jeszcze były głównym źródłem utrzymania Akademii Umiejętności, gdzie znaczna część członków PAU nie rozumiała doniosłej wagi ochrony przyrody. Dopiero projekt Państwowej Rady Ochrony Przyrody przedłożony przez Ministerstwo Leśnictwa Radzie Ministrów w 1949r. uzyskał ostatecznie w 1954r. aprobatę rządu. Park Narodowy obejmuje północną i częściowo południową część masywu Babiej Góry (najwyższego pasma w obrębie Beskidu Wysokiego w Karpatach Zachodnich), od przełęczy Jałowieckiej (1017 m n.p.m.) do Przełęczy Krowianki (976 m n.p.m.), na długości ok. 10 km. Stoki Babiej Góry opadają skośnie spiętrzonymi warstwami piaskowca – stromo ku północy i łagodnie ku południowi. Najwyższy szczyt Babiej Góry – Diablak (1725 m n.p.m.) pokryty jest rumowiskiem głazów. Grzbietem Babiej Góry przebiega główny europejski dział wodny pomiędzy zlewniami Bałtyku i Morza Czarnego. Wody północnych stoków spływają Skawicą, Skawą i Wisłą do Bałtyku, zaś po orawskiej stronie Orawą, Wagiem i Dunajem do Morza Czarnego. W 1978r. Park został włączony przez UNESCO do międzynarodowej sieci rezerwatów biosfery z uwagi na wyjątkowe walory przyrodnicze. W trakcie wycieczek zachęcamy do zwiedzenia:
- skansenu im. Józefa Żaka w Zawoi na Markowych Rówienkach,
- parku etnograficzny w Zubrzycy Górnej,
- drewnianego kościoła w Zawoi z XIX/XX w,
- murowanej kapliczki w stylu regionalnym w Zawoi – Policznem.
W siedzibie dyrekcji parku w Zawoi Barańcowej znajduje się Muzeum Przyrodnicze. Przed siedzibą dyrekcji parku założono Ogród Roślin Babiogórskich.
Długość szlaków turystycznych na terenie parku wynosi 36 km, z czego 32 km to trasy piesze, a 4 km trasy narciarskie. Schronisko PTTK na Markowych.
Źródło: biolog.pl
Babiogórski Park Narodowy (BPN) usytuowany jest w południowej Polsce w powiatach suskim i nowotarskim, województwie małopolskim. Został on utworzony w 1954 roku a jego symbolem jest okrzyn jeleni, roślina, którą chętnie obgryzają właśnie wymienione zwierzęta.
Z racji tego, że jest to teren w całości chroniony, przestrzega się turystów o zachowanie porządku i względnej ciszy, tak aby nie zakłócać zwierzętom ich egzystencji na tych terenach.
Trasa szlaków jest w rezerwacie bardzo gęsta. Zatem warto jeszcze przed przybyciem, zaglądnąć do przewodników i wybrać którąś z tras. Najdłuższą trasą jest szlak z Zawoi Policznej ? Polanę Krowiarki – Markowe Szczawiny, który mierzy 11km. Najkrótszą ścieżką jest droga z Górnego Kłaja do Sokolicy. Trasy są zróżnicowane według trudności. Jedne są dłuższe, ale w miarę równe, inne krótkie, lecz o stromym podejściu. W okresie zimowym można również skorzystać ze szlaków narciarskich: zielonego, czarnego i czerwoneg
BPN został uznany przez UNESCO za jeden ze światowych rezerwatów biosfery i włączony do realizacji projektu MaB (Man and the Biosphere).
Obszar BPN to przede wszystkim malownicze krajobrazy, wzbogacone ciekawymi okazami roślin i różnymi gatunkami zwierząt.
Centralnym punktem Parku jest masyw Babiej Góry. Pracownicy Parku ostrzegają turystów o niezwykle zmiennym klimacie na szczycie, który niejednokrotnie przyczynił się do nieszczęśliwych wypadków.
Wzdłuż stoków masywu biegną krętymi ścieżkami potoki Skawicy, które pięknie wzbogacają krajobraz. Na samej górze góry porasta roślinność alpejska, poniżej można zobaczyć połacie kosodrzewiny. Idąc w dół natkniemy się na gęste bory świerkowe i kolorową jarzębinę. Dalej wejdziemy w lasy jodłowe i bukowe. Dolna partia masywu to przede wszystkim pola uprawne.
Przy odrobinie szczęścia będzie można wypatrzyć jelenia skubiącego okrzyn.
Źródło: parki-narodowe.pl
